Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΜΙΑΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑΣ

 

«Είσαι όλη μου η ζωή. Χωρίς εσένα δεν έχω ζωή, δεν έχω τίποτα! Θα έρθω μαζί σου!», μου έλεγε συνεχώς η τότε επτάχρονη κόρη μου, όταν της ανακοίνωσα ότι θα χρειαστεί να εργαστώ ως αναπληρώτρια νηπιαγωγός σε ένα απομακρυσμένο νησί των Δωδεκανήσων.

Πρώτος μου σταθμός η Κως, η γενέτειρα του Ιπποκράτη. Πήγαινα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ελπίδα για ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα. Για μια βελτίωση στη σειρά κατάταξης του πίνακα των αναπληρωτών! Το γνωστό «κυνήγι» των μορίων και κατ’ επέκταση για έναν μόνιμο διορισμό στο μέλλον.

Και το ταξίδι συνεχίστηκε για τρία ακόμη χρόνια. Επόμενοι σταθμοί τα κυκλαδίτικα νησιά Σύρος και Πάρος!

Η γνωστή εικόνα του αναπληρωτή εκπαιδευτικού με τη βαλίτσα στο χέρι. Όταν όμως εκτός από τις βαλίτσες, έχεις να σύρεις μαζί σου και τα παιδιά σου, τότε όλα στην αρχή φαντάζουν ακατόρθωτα.

Οι δυσκολίες πολλές…  Θα πρέπει να αναλάβεις υπηρεσία στο σχολείο που τοποθετήθηκες, ενώ μένεις ακόμα στα ξενοδοχεία, εφόσον βρίσκεσαι ακόμα στη διαδικασία ανεύρεσης κατοικίας.

Να πηγαίνεις τα παιδιά σου κάθε αρχή ή μέση της σχολικής χρονιάς στο καινούριο τους σχολείο σαν να είναι ξανά και ξανά «πρωτάκια». Πώς να τους εξηγήσεις όλες αυτές τις αλλαγές και πόσο δύσκολο είναι γι’ αυτά να αποδεικνύουν κάθε φορά στο νέο περιβάλλον και στις καινούριες συνθήκες ότι είναι ικανοί μαθητές και καλοί φίλοι.  Πώς να δικαιολογήσεις το γεγονός ότι θα βλέπουν τον μπαμπά τους μόνο τα Σαββατοκύριακα…

Μολονότι οι αγωνίες μου ήταν πολλές, κάθε φορά όλα λύνονταν με έναν μαγικό τρόπο. Τα ματάκια των μαθητών μου γεμάτα προσμονή όταν αντίκρυζαν τη νέα τους δασκάλα, αφού η προηγούμενη έπρεπε να απουσιάσει λόγω εγκυμοσύνης ή γιατί πολύ απλά δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν δάσκαλο στο μικρό χωριό τους με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Αυτά τα γεμάτα προσμονή ματάκια των μαθητών μου, μαζί με τα χαμόγελά τους, ήταν η πηγή της δύναμής μου για να συνεχίσω.

Οι φυσικές ομορφιές του νησιού, το απέραντο γαλάζιο, τα γραφικά παραδοσιακά χωριουδάκια, οι ευκαιρίες για δραστηριότητες στη φύση, αλλά κυρίως η ζεστή αγκαλιά των ντόπιων κατοίκων, όπως και η συμπαράσταση των συναδέλφων ήταν η αποζημίωσή μου για την όποια ταλαιπωρία.

Σήμερα, έχω καταφέρει να εργάζομαι ως αναπληρώτρια νηπιαγωγός στην πόλη μου, τη Νίκαια του Πειραιά. Καθημερινά απολαμβάνω τη συνεργασία με ικανούς συναδέλφους, που προσπαθούν για το καλύτερο, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας.

Γιατί οι νηπιαγωγοί δεν είναι οι γραφικές φιγούρες με τα χρωματιστά κανσόν στα χέρια, αλλά πραγματικοί επιστήμονες με ανεπτυγμένο το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην τρυφερή παιδική ηλικία!!

Τζωρτζίνα Μακραντώνη

22-5-2021